مولانا جلال الدین محمد بن بهاء الدین از شاعران و عارفان نامی ایران زمین
در سال604 هجری قمری به دنیا آمد
. این شاعر نامی پارسی گوی در بلخ متولد شد . پدرش بهاء الدین ولد ، از عرفا و
مرشدان بنام بود که بنا به دعوت سلطان علاء الدین کیقباد به قونیه عزیمت کرد و به
ارشاد و تربیت دینی مردم پرداخت .
مولانا پس از مرگ پدر بنا به وصیتی که
کرده بود به جای او نسشت و وظیفه ارشاد مردم را به عهده گرفت . او در همین زمان از
محضر درس استادان بزرگی چون برهان الدین محقق ترمذی که از شاگردان پدر بود بهره های
فراوان برد و از او اجازه ارشاد مردم را دریافت کرد . ملای رومی در سال 642 ه ق با
عارف وارسته شمس الدین محمد تبریزی آشنا شد و به شدت شیفته اخلاق و شخصیت آن عارف
برجسته گشت . پس از این شیفتگی بود که مولانا تمام کار های خویش را به کناری
نهاد و در حلقه مریدان شیخ در آمد . پس از مدتی شمس تبریزی به دلایلی از جمله
حسادت و رشک مریدان مولوی ، از مولانا جدا و از این پس مولوی بیش از پیش آشفته
خاطر شد .
پس از چنین اتفاقی انقلابی در درون مو لانا به وجود آمد و حاصل
این انقلاب و عاشقی خلق آثار بر جسته ادبی ای چون مثنوی معنوی و دیوان شمس است .
کتاب مثنوی که گنجینه ای از عرفان و حکمت است در شش دفتر و بیست و شش هزار بیت
نگاشته شد . دیوان شمس او نیز سرشار از غزلیات ناب و زیبای پارسی است . فیه مافیه و
مجالس سبعه از دیگر آثار برجسته این شاعر بزرگ ایرانی است . ملای رومی در چنین
روزی در سال 672 ه ق دار فانی را وداع گفت و به دیدار
معشوق ادبی خود شتافت . پیکر او را در قونیه به خاک سپرده اند.
نظرات شما عزیزان:
